The New Hatter

Το τελευταίο τρίμηνο υπήρξε.. ενδιαφέρον. Αν και όλα στην ζωή μου έχουν αλλάξει ριζικά, όλα παραμένουν ίδια. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή. 

  Στις 30 Σεπτεμβρίου έφυγα απ' την πόλη μου κι εγκαταστάθηκα οριστικά στα όμορφα Ιωάννινα. Με βάση τα μόρια και το μηχανογραφικό μου, ήξερα απ' την πρώτη στιγμή ότι θα βρεθώ εκτός Θεσσαλονίκης. Θα υπέθετε κανείς, λοιπόν, ότι ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Σύμφωνα όμως με το πάνσοφο ρητό, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Στην δική μου περίπτωση πάντως, πρέπει να ξεκαρδίστηκε. Πάνω που είχα ετοιμαστεί για όλα - παρά την μπόλικη συναισθηματική πίεση - ξετυλίχθηκε μια σειρά απρόσμενων, ατυχών γεγονότων, η οποία με έβγαλε εντελώς εκτός προγράμματος. Το αποτέλεσμα; Να μην θέλω να φύγω, να έχω πεισμώσει και να παίρνω τα πάντα στραβά. Η μόνη σκέψη που στροβιλίζονταν στο μυαλό μου ήταν πως πηγαίνοντας σε μια μικρότερη πόλη, πάω την ζωή μου ένα βήμα πίσω... Έτσι λοιπόν, η μετακόμιση μου, δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη.

 Όμως προσαρμόστηκα γρήγορα - ίσως γρηγορότερα απ' ό,τι περίμενα - αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο, καθώς μετράω εδώ μόλις 2 μήνες και κάτι... Εννοείται πως η Θεσσαλονίκη μου λείπει, γι' αυτό κι έχω γυρίσει ήδη δύο φορές. Όμως εδώ ζω πλέον, εδώ έχω κάτι να κάνω, ένα σκοπό, ένα στόχο. Έχω συνηθίσει και μου αρέσει. 

 Συνεπώς, αν και άλλαξε εξ ολοκλήρου η καθημερινότητα μου, η ζωή μου, όλα είναι πια... συνηθισμένα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει.  

 Εκτός από το σκηνικό όμως άλλαξαν και τα πρόσωπα. 

Οικογενειακώς θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε σκορπιστεί στις τέσσερις μεριές του ορίζοντα. Αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος. Βέβαια προς το παρόν βλεπόμαστε πολύ τακτικά, κάτι που όπως είναι φυσικό και αναπόφευκτο εξαιτίας των αποστάσεων, αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. 

 Κάτι που δεν περίμενα με τίποτα, ήταν αυτό που έγινε με τους φίλους μου. Ενώ όλοι ήμασταν πεπεισμένοι ότι φεύγοντας, θα απομακρυνόμασταν, έγινε το εντελώς αντίθετο. Εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία στο έπακρο, με κάποιους έχουμε έρθει πολύ πιο κοντά. Για την ακρίβεια, μιλάμε πολύ περισσότερο απ' ότι όταν ήμουν στην Θεσσαλονίκη και με κάποιους μιλάω περισσότερο απ' ότι οι ίδιοι μεταξύ τους... Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, απλά το απολαμβάνω! 

 Όσον αφορά τα παιδιά που έχω γνωρίσει εδώ είναι στην πλειοψηφία τους πολύ καλά. Δυστυχώς όμως, τα άτομα που ταιριάζω πάρα, πάρα πολύ και κολλήσαμε αμέσως, είναι από άλλο τμήμα κι έτσι δεν έχουμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε όσο θα θέλαμε... Στο τμήμα μου από την άλλη, ενώ αρχικά η παρέα ήταν πολύ επιφανειακή, τις τελευταίες μέρες έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου! Αρχίζουμε σιγά σιγά να δένουμε, αν και όπως είναι φυσικό.. δεν ταιριάζουν όλοι με όλους! Ελπίζω πάντως σε μια καλή εξέλιξη... 

 Σε γενικές γραμμές πάντως, παρατήρησα πως τα παιδιά εδώ είναι αρκετά κλειστά (και σκέψου - αυτό το λέω εγώ!). Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι πολλές παρέες σχηματίστηκαν από νωρίς και δεν διεύρυναν εύκολα τον κύκλο τους. Εγώ μια φορά, λύθηκα εξ αρχής, και ώρα μου ήταν! Από την πρώτη μέρα μιλούσα σε όλους, ακόμη και με τις πιο χαζές αφορμές. Αφού δεν με αναγνωρίζω, όπως και όλοι όσοι με ξέρουν από παλιά.. Υποθέτω, λοιπόν, ότι αυτό είναι καλό. 

Συνοψίζοντας με μια απλή πρόταση.. ένας νέος Τρελοκάπελας γεννήθηκε. 

Καλό απόγευμα!
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες! 

Hello December !

 Δεκέμβριος 2012. Μα, πως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός; Ο περσινός χειμώνας είναι τόσο ζωντανός ακόμη μέσα μου, που δυσκολεύομαι να πιστέψω πως μόλις χθες υποδεχθήκαμε τον νέο!

 Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που πραγματικά περιμένω πως και πως τα Χριστούγεννα. Ίσως επειδή είμαι πια μακριά από την όμορφη πόλη μου και τους δικούς μου ανθρώπους, ίσως επειδή περνάω πολλά ζόρια και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα τον τελευταίο καιρό.. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα όμως, είμαι πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος για τα Χριστούγεννα. 

 Και σαν μικρό παιδί που θέλω να παραμείνω, μετράω κι εγώ τις μέρες!

 Καλό μήνα! Και μην ξεχνάτε, ήρθε χειμώνας και  π ρ έ π ε ι  να ερωτευθούμε! 

 *Δυστυχώς απουσίασα για ένα αρκετά μεγάααλο χρονικό διάστημα από το blogging. Ι'm back όμως και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Ελπίζω να σας έλειψα, όσο μου λείψατε κι εσείς.!! 

That's the Spirit!

 «Μιλάω συχνά για την Τζούλια Τσάιλντ. Μ'αρέσει πραγματικά η στάση της. Να κάποιος που θα μπορούσα να του γράψω. Την παρακολουθώ, γιατί κάνει θαυμάσια πράγματα: "Απόψε θα φτιάξουμε ένα σουφλέ". Αρχίζει λοιπόν να ανακατεύει τούτο, να χτυπάει το άλλο, να πετάει πράγματα καταγής. Σκουπίζει το πρόσωπο της με την ποδιά της κι όλα αυτά τα ανθρώπινα πράγματα. Στο τέλος βάζει το σουφλέ στο φούρνο και σου μιλάει για λίγο. Μετά λέει: "Τώρα θα είναι έτοιμο". Ανοίγει το φούρνο και το σουφλέ έχει καθίσει. Τι νομίζετε πως κάνει τότε; Δεν αυτοκτονεί. Δεν κάνει χαρακίρι με το τραπεζομάχαιρο. Λέει: "Τι να κάνουμε! Δεν τα πετυχαίνει κανείς όλα. Καλή όρεξη!" Πολύ μου αρέσει αυτό! Έτσι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας. Δεν τα πετυχαίνει κανείς όλα. "Καλή όρεξη! Καθίστε!"».

~Λέο Μπουσκάλια, "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις".

 Καλό μήνα! 

Untitled III

Part I - Back Home

 Πίσω στο σπίτι. Οι μέρες των καλοκαιρινών διακοπών ήταν εξαιρετικά βαρετές, αδιάφορες και εν μέρει αποπνικτικές. Υπήρχαν βέβαια δυο, τρία  θετικά στοιχεία στην όλη υπόθεση, όπως η επανένωση μετά από έναν ολόκληρο χρόνο με την γιαγιάκα μου - την καλύτερη σε ολόκληρο τον κόσμο! Και φυσικά ήδη μου λείπει το καθαρό φως, το δροσερό αεράκι, μα κυρίως οι άνθρωποι.. Η επιστροφή, όμως, στην Θεσσαλονίκη υπήρξε εξίσου καταθλιπτική.

Part II - Moving Out...

 Αν και τα πάντα στην πόλη παραμένουν ίδια, κάτι έχει αλλάξει. Όσο έλειπα ξεκίνησε η μετακόμιση της μαμάς μου. Έτσι, βρήκα το -άλλοτε δείγμα υπερκαταναλωτισμού- σπίτι μας μισοάδειο. Ηλεκτρικές συσκευές λείπουν, ορισμένα δωμάτια δεν έχουν καν λάμπες και τα χιλιάδες μπουκαλάκια που κατέκλυζαν το μπάνιο μας έχουν εξαφανιστεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν συμπάθησα αυτό το σπίτι. Όμως εκεί μέσα έχω περάσει 6 χρόνια από την ζωή μου, τα πιο δύσκολα και ίσως πιο σημαντικά, αυτά που θα θυμάμαι για πάντα και δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει η πλειοψηφία των αναμνήσεων από αυτό, είναι ένα σπίτι που τελικά αγάπησα, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και σε λίγες μέρες δεν θα είναι πια το σπίτι μου, δεν θα μπορώ να μπω μέσα. Θα μπορώ μόνο να το χαζεύω απ' τον δρόμο... 

 Part III - Mr. Lonely

 Αν και μου έλειψε η πόλη μου, έχω αρχίσει να νιώθω ότι με πνίγει. Όλοι και όλα απομακρύνονται και δεν ξέρω τι να κάνω. Όλα φαντάζουν πιο σκοτεινά πια κι εγώ δεν έχω κανέναν. Αλήθεια, δεν νιώθω -απλά- έτσι, έτσι είναι. Είμαι μόνος μου. Δεν έχω κανέναν στην πραγματικότητα. Κανέναν που να μπορώ να μιλήσω, να εμπιστευτώ, να αγγίξω. Και γιατί το γράφω εδώ; Ίσως επειδή νιώθω καλύτερα με το να ξέρω ότι κάπου, κάποιος ξέρει για 'μένα, ακόμη κι αν δεν με έχει δει, δεν με έχει ακούσει, δεν με έχει αισθανθεί.

* Σιγά σιγά βγαίνουν και οι βάσεις. Δεν ξέρω πια αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Θα δείξει...

Untitled II

Part I - Happy Days Are Here Again!

 Τελικά, πολύ κακό για το τίποτα. Τα -θετικά- αποτελέσματα έχουν βγει εδώ και έναν περίπου μήνα, το μηχανογραφικό έχει ήδη σταλεί και η ηρεμία στο σπιτικό μας έχει αποκατασταθεί! Απομένει μόνο ένα μικρό κομμάτι για να ολοκληρωθεί αυτή η απίστευτη φετινή περιπέτεια, αυτό της ανακοίνωσης των βάσεων..! Υπομονή λοιπόν για ακόμη έναν μήνα...

 Έχω απομακρυνθεί λίγο από το blogging, γεγονός που ποτέ όμως δεν ήταν πρόθεση μου, ειδικά τώρα, λίγο πριν την ολοκλήρωση του κύκλου αυτού του blog - ημερολογίου. Αλλά έχουν γίνει τόσα πολλά αυτόν τον ένα μήνα απουσίας, τα οποία με κράτησαν μακριά... 

 Πάντως το ζήτημα είναι πως -σχεδόν- όλα είναι καλά!

Part II - Back To Black...

 Δυο όμορφες εβδομάδες. Πραγματικά πολύ όμορφες. Ένα απαίσιο βράδυ που τις κατασπάραξε, τις έκανε κομμάτια, τις διέγραψε. Το προσπάθησα ξανά, όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πριν από έναν χρόνο. Προσπάθησα! Αλήθεια προσπάθησα για το καλύτερο, αλλά δεν τα κατάφερα...
 Τελικά το κυνήγι της ευτυχίας δεν είναι για 'μένα. Δεν κάνω εγώ γι' αυτό, δεν τα καταφέρνω. Ίσως κάτι τρέχει με 'μένα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
 Όπως κι αν έχει, δεν νομίζω πως γίνεται τίποτα πια. Το γυαλί ράγισε για πολλοστή φορά. Η πληγή ξανάνοιξε, μα θα επουλωθεί. Π ρ έ π ε ι  να επουλωθεί. Και αργά ή γρήγορα, θα είναι και πάλι όοολα καλά.

Part III - 22 Days Of Summer

 Μόνο 22 μέρες καλοκαιριού για φέτος! Μου έλειψε το νησάκι μου και θέλω πολύ να επιστρέψω, ακόμη και για τόοοσο λίγο φέτος. Αύριο φεύγω και δυστυχώς η απουσία μου από εδώ θα πάρει παράταση. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία να βρεθώ με ανθρώπους που αγαπώ και μου έχουν λείψει αφάνταστα όπως η απίθανη γιαγιάκα μου, να αδειάσω το μυαλό μου και να σκεφτώ ορισμένα πράγματα και φυσικά να συνειδητοποιήσω τις μεγάλες αλλαγές που θα έρθουν σύντομα στην ζωή μου.
 Θα τα ξαναπούμε το συντομότερο δυνατό λοιπόν! Να περάσετε τέλεια ό,τι κι αν κάνετε! :)

Untitled

 Γειαααα!

Μετά από πολύ καιρό, και πάλι εδώ! Έχουν τελειώσει όλα πλέον! Ποιες Πανελλαδικές και ποιο άγχος..;! 

 Δεν περίμενα ότι θα το έλεγα, αλλά τελικά, δεν ήταν τίποτα. Δεν ήταν η σκληρή κι επίπονη διαδικασία που πίστευα ότι θα είναι. Μόλις πάρεις τα θέματα στα χέρια σου, όλα είναι εντάξει. Άντε να αγχωθείς λίγο τα πρώτα λεπτά αφού βγεις απ' την αίθουσα. Μετά είναι όλα ok! Γιατί -ό,τι κι αν έκανες, επιτέλους- πέρασε...

 Τα θέματα μας ήταν περίεργα... Όχι τόσο δύσκολα, όσο ιδιαίτερα. Πάντως σε κάποια μαθήματα, ακόμη και ο ελάχιστα διαβασμένος μπορούσε να πιάσει αξιοπρεπή ποσοστά. 

 Ναι, η έκθεση ήταν δύσκολη. Μόνο για την περίληψη του κειμένου και την παραγραφοποίηση χρειάστηκα πάνω από μια ώρα, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος από την έκθεση, το θέμα της οποίας ήταν εύκολο. Στην λογοτεχνία έπεσε ίσως το πιο εύκολο θέμα της κατεύθυνσης μας, δηλαδή ο Καβάφης, τον οποίο πολλοί είχαν απαξιώσει καθώς ήταν το κύριο αντίsos. Στα αρχαία συνέβη κάτι παρόμοιο. Κανείς δεν περίμενε Αριστοτέλη για 5 χρονιά. Εγώ προσωπικά δυσκολεύτηκα, κυρίως στο άγνωστο. Τα θέματα της ιστορίας ήταν αντικειμενικά πολύ εύκολα. Ζητούσαν πολύ απλά πράγματα. Τα λατινικά ήταν ευκολότερα απ' ό,τι περίμενα αλλά έκανα κάτι βλακείες! Το μάθημα επιλογής μου, η Βιολογία ήταν πολύ εύκολη, ιδιαίτερα σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές, αλλά είχε δύο ερωτήματα, τα οποία δεν απαντώνται ξεκάθαρα στο βιβλίο, με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμες μονάδες κι από εκεί χωρίς λόγο.
 Αυτή την μιάμιση εβδομάδα μετά τις εξετάσεις την ευχαριστήθηκα πολύ. Πάντως ό,τι έγινε, έγινε. Θέλω να ελπίζω ότι όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, θα είναι για καλό. Κι έτσι  π ρ έ π ε ι  να είναι. Το άγχος, όμως, δυστυχώς επανέρχεται, αυτή τη φορά για τα αποτελέσματα... 

  

Who The Hell Knows?!

 ''Όταν ήμασταν πέντε χρονών, μας ρώτησαν τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Οι απαντήσεις μας ήταν αστροναύτες, πριγκίπισσες ή πρωθυπουργοί. 
 Στα δέκα, μας ρώτησαν και πάλι και απαντήσαμε αστέρες της ροκ, καουμπόηδες ή χρυσοί ολυμπιονίκες.
 Αλλά τώρα που έχουμε μεγαλώσει, θέλουν μια σοβαρή απάντηση. Λοιπόν... πώς σας φαίνεται αυτό: Ποιος στο καλό ξέρει;!
 Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρουμε σκληρές και βιαστικές αποφάσεις, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε λάθη. Να πάρουμε το λάθος τρένο και να κολλήσουμε... κάπου. Να ερωτευτούμε -πολύ. Να πάμε στην φιλοσοφική γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε καριέρα απ' αυτό. Να αλλάξουμε γνώμη. Έπειτα να ξαναλλάξουμε, γιατί τίποτα δεν είναι μόνιμο.
 Γι' αυτό ας κάνουμε όσα περισσότερα λάθη μπορούμε. Με αυτόν τον τρόπο, όταν μας ρωτήσουν ξανά τι θέλουμε να γίνουμε... δεν θα πρέπει να μαντέψουμε. Θα ξέρουμε.''

-Eclipse

♫ My Heart 's A Stereo... ♪

  Η μουσική αντιπροσωπεύει συναισθήματα, σκέψεις. Κάτι διαφορετικό για τον καθένα κι όμως το ίδιο για όλους μας.
 Έτσι, έπαιζε -παίζει και θα παίζει πάντα- σπουδαίο και καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου. Με την μουσική κλαίω, γελάω, ζω.

 Φέτος όλα τα συναισθήματα εντείνονται συνεχώς. Επηρεάζομαι πολύ περισσότερο απ' την μουσική και νιώθω ότι είναι συνεχώς στο πλάι μου. Αυτή η προσωποποίηση της είναι πολύ σημαντική για μένα.
 Αν και ακούω τα πάντα, φέτος, που η διάθεση τείνει να είναι μονίμως προς τα -πολύ- κάτω, ακούω ξανά και ξανά κάποια συγκεκριμένα κομμάτια, έτσι για να φτιάχνει η διάθεση και να επανέρχεται το κλίμα αισιοδοξίας..!
 Έτσι προσπαθώ να αποφεύγω κομμάτια όπως π.χ. το Trouble των Coldplay ή το Cough Syrup των Young the Giant και περιορίζομαι σε πιο χαρούμενα κι αισιόδοξα. Ενδεικτικά: Firework της Katy Perry, Stronger - Kelly Clarkson, Suddenly I see - KT Tunstall, Survivor/I Will Survive μια φανταστική μίξη από το Glee, Defying Gravity από το μιούζικαλ Wicked (εδώ από την Lea Michele του Glee), Strip Me και Pocketul of Sunshine της Natasha Bedingfield, το Sweet Transvestite από το φανταστικό, τ ρ ε λ ό και τρομακτικό μιούζικαλ The Rocky Horror Picture Show και το Born This Way της Lady Gaga.

*Παραλίγο να το ξεχάσω..! 30 ημέρες...

One Month Later...

 Έχει περάσει καιρόοος από την τελευταία ανάρτηση. 

 Το διάστημα που πέρασε, αυτός ο μήνας, ήταν περίεργος. Όχι πολύ διαφορετικός από τους προηγούμενους, αλλά πολύ πιο ασυνήθιστος. 

 Βασικά ήταν γεμάτος... Άνοιξη, εαρινή ισημερία, η τελική ευθεία για το Πάσχα. Αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν αυτές οι ΑΚΡΑΙΕΣ  ψυχικές διακυμάνσεις...... 

 Όμως -το κυριότερο- όσο περνάει ο καιρός πλησιάζουν οι εξετάσεις. Νομίζω αυτό κάνει την διαφορά. Ο μήνας αυτός έφερε πιο κοντά τις εξετάσεις κατά 30 ημέρες. Βέβαια αυτό το έκαναν όλοι οι προηγούμενοι μήνες. Αυτός όμως ήταν ο τελευταίος. Ουσιαστικά μένουν 6 εβδομάδες -μόνο. 

 Για την ακρίβεια 45 ημέρες. Η αντίστροφη μέτρηση λοιπόν, έχει ξεκινήσει. 

Δεν μπορώ να πω, ήταν υπέροχα μέχρι εδώ (λέμε τώρα), αλλά τώρα πρέπει να πανικοβληθώ..!

The 84th Academy Awards...

 Τέλος η αναμονή..!

 Η φετινή απονομή των βραβείων Όσκαρ τελείωσε πριν λίγο... 

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ MERYL STREEP!

 Η σπουδαιότερη εν ζωή ηθοποιός -με 17 υποψηφιότητες στο ενεργητικό της- κέρδισε το τρίτο της όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία ''The Iron Lady''. Και πάλι συγχαρητήρια λατρεμένη Σιδηρά Κυρία Streep. 

 Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ταινία κέρδισε και τα 2 όσκαρ για τα οποία ήταν προτεινόμενη, δηλαδή αυτά της Καλύτερης Ηθοποιού και καλύτερου Μακιγιάζ.

 

 Η πολυσυζητημένη ταινία ''The Artist'' που απέσπασε συνολικά 10 υποψηφιότητες, σάρωσε με 5 όσκαρ:  Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας - Michael Hazanavicius, Μουσικής, Κοστουμιών και  Α' Αντρικού Ρόλου - Jean Dujardin (πρώτος Γάλλος που κερδίζει στην κατηγορία αυτή).

Δεν έχω καταφέρει ακόμη να την δω, αν και το θέλω πολύ!

  

Το ''Hugo'' του Martin Scorsese, με 11 υποψηφιότητες, κέρδισε επίσης 5 όσκαρ, τα οποία όμως αφορούν τα τεχνικά μέρη της ταινίας. Πιο συγκεκριμένα κέρδισε τα ακόλουθα όσκαρ: Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Κινηματογραφίας, Εφέ, Μοντάζ Ήχου και Μίξης Ήχου.

Δυστυχώς ούτε αυτό το έχω δει ακόμη, όμως είναι στα άμεσα σχέδια μου.

 Το ''Midnight in Paris'', του Woody Allen, κέρδισε σε μια από τις 4 κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφιο, αυτήν του Πρωτότυπου Σεναρίου. Επίσης, ήταν υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Καλλιτεχνική Διεύθυνση.

Εμένα μου άρεσε πολύ, αλλά κυρίως λόγω της μαγικής πόλης του Παρισιού που κλέβει την παράσταση..!

  Η ταινία ''Οι Απόγονοι'', με τον George Clooney, κέρδισε επίσης σε μια από τις 5 κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφια, αυτήν του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, καθώς αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Kaui Hart Hemmings. Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες της ταινίας ήταν οι εξής:  Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας για τον ελληνικής καταγωγής Alexander Payne, Α' Αντρικού Ρόλου - George Clooney και Μοντάζ.

 Ως Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων βραβεύτηκε το ''Rango'' του Gore Verbisnki (Pirates of the Caribbean 1,2 & 3), με τις φωνές των Johnny Depp, Isla Fisher, Alfred Molina και Bill Nighy. 

Εμένα μου άρεσε πολύ και το προτείνω ανεπιφύλακτα..! 

 Η πολυβραβευμένη κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου ''The Help'' με τις καταπληκτικές ερμηνείες εκ μέρους ολόκληρου του cast, κέρδισε ένα από τα 4 όσκαρ για τα οποία προτάθηκε. Συγκεκριμένα η Octavia Spencer κέρδισε το όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου. Η ταινία ήταν επίσης υποψήφια για όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Α' Γυναικείου Ρόλου - Viola Davis και Β' Γυναικείου Ρόλου - Jessica Chastain.

 Είναι μια από τις αγαπημένες μου..!

 Ο Christopher Plummer κέρδισε στα 82 του χρόνια το όσκαρ Β' Αντρικού ρόλου για την ταινία ''Beginners'' και έγινε έτσι ο μεγαλύτερος άνθρωπος που έχει κερδίσει όσκαρ.

 Η αμερικανική κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου μέρους της επιτυχημένης τριλογίας Millennium του Stieg Larsson, ''The Girl Withe the Dragon Tattoo'', κέρδισε ένα από τα 5 όσκαρ για τα οποία προτάθηκε, αυτό του Μοντάζ. Επίσης ήταν υποψήφια για όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου - Rooney Mara, Κινηματογραφίας, Μοντάζ Ήχου και Μίξης ήχου. 

 Δεν το έχω δει ακόμη, όμως έχω ακούσει τα καλύτερα τόσο για τα βιβλία, όσο και για την ταινία (και την Σουηδική εκδοχή της)..!

 Το ''The Muppets'' κέρδισε το μοναδικό όσκαρ για το οποίο ήταν υποψήφιο, αυτό του Καλύτερου Τραγουδιού - ''Man or Muppet'' του Bret McKenzie.

Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία αναδείχθηκε το ''A Separation'' από το Ιράν, το οποίο ήταν επίσης υποψήφιο για όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Είναι η πρώτη ιρανική ταινία που κερδίζει όσκαρ.

 Δεν το έχω δει, όμως για την ταινία ακούγονται όλο και καλύτερα λόγια..! 

 Ως Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων βραβεύτηκε το πολύ εντυπωσιακό ''The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore'', το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ και ως Καλύτερη Ταινία σε Live Action το ''The Shore''.

 Καλύτερο Ντοκιμαντέρ αναδείχθηκε το ''Undefeated'' και Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Short Subjects το συγκλονιστικό ''Saving Face'', που αναφέρεται στο συχνό φαινόμενο της επίθεσης με οξύ σε γυναίκες στο Πακιστάν. 

 Βέβαια πολλές ταινίες δεν κατάφεραν να αποκομίσουν ούτε ένα όσκαρ αν και αποτελούσαν φαβορί σε πολλές κατηγορίες. Μερικές από αυτές είναι το ''The Tree of Life'' με 3, το ''Moneyball'' και το ''War Horse'' με 6 υποψηφιότητες.

Am I The Only One?

 ''Δεν τα πάω καλά με τις αποτυχίες μου. Τις μικρές ή τις μεγάλες. Όπως και το κάθε είδους άγχος, δεν έχουν εποικοδομητική επίπτωση πάνω μου. Ξέρω άλλους ανθρώπους που η αποτυχία τους πεισμώνει, τους βάζει στο τρυπάκι να προσπαθήσουν κι άλλο, να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα για να πετύχουν τελικά αυτό που κυνηγούν ή έστω αυτό με το οποίο έχουν καταπιαστεί, ακόμη κι αν δεν είναι στόχος ζωής. Εγώ θέλω μόνο να ανοίξω μια τρύπα και να μπω μέσα. Να κρυφτώ από όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες από εμένα και να γίνω πάλι παιδί. Να πέσω μέσα στην απύθμενη τρύπα και να μείνω εκεί, παρέα με την Αλίκη και τον λαγό.

 Κι ύστερα κοιτάζω το ρολόι και σκέφτομαι ότι πρέπει να πέσω για ύπνο. Γιατί αύριο ξημερώνει μια σκληρή μέρα σ'αυτόν τον σκληρό κόσμο και πρέπει να βγω έξω και να αντιμετωπίσω δράκους και δαίμονες, χωρίς μαγικά σπαθιά και ραβδιά. Με γυμνά χέρια και ατσάλινη υπομονή.

 Καληνύχτα...''

Bitch, You 're Alive Only Because It's Illigal To Kill You.

 Στην ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους. 

 Κάποιους τους συμπαθούμε, ενώ κάποιους άλλους όχι. Με κάποιους τα βρίσκουμε, ενώ με άλλους όχι. Το σημαντικότερο όμως -κυρίως για το δικό μας καλό- είναι να διατηρούμε καλές σχέσεις με όλους. Να ενδιαφερόμαστε, να επικοινωνούμε και να ερχόμαστε κοντά με αυτούς που ταιριάζουμε, να αδιαφορούμε για αυτούς που δεν ταιριάζουμε ή που μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. 

 Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι. Αυτοί που όσο κι αν προσπαθήσεις δεν μπορείς να τους αγνοήσεις, δεν μπορείς να αδιαφορήσεις. Αναφέρομαι σε αυτούς που σε νευριάζουν τόοοσο πολύ όσο τίποτα άλλο. Αυτούς που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με χιούμορ. Αυτούς που σκέφτεσαι όλη μέρα με τρία βελάκια καρφωμένα στο κούτελο και -για πρώτη φορά- παραβλέπεις το γεγονός ότι είσαι και θέλεις να παραμείνεις καλός άνθρωπος. Αυτά τα άτομα είναι τόσο ηλίθια, τόσο σπαστικά που δεν μπορείς να κρατήσεις για πολύ το χαμόγελο και τον καλό σου εαυτό απέναντι τους. 

Πραγματικά...

 Φέτος γνώρισα ένα από τα πιο αντιπαθητικά άτομα που θα μπορούσατε να φανταστείτε. Ο Χ είναι... είναι...!! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το συγκεκριμένο πρόσωπο. Για πρώτη φορά στην ζωή μου μπαίνω στην διαδικασία να αλλάζω όοολο μου το πρόγραμμα μόνο και μόνο για να μην έρθουμε σε επαφή. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα εκραγώ. Και το ξέσπασμα θα είναι υπερμέγεθες.

* Πρέπει να τονίσω ότι αυτή η άποψη αντιπροσωπεύει το σύνολο των κοινών γνωστών μας και ότι δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό. Μην με παρεξηγήσετε κιόλας.. :)

''One Day''

 Ήθελα να δω το ''Μια Ημέρα'' εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από όταν ακόμη παιζόταν στους κινηματογράφους, όμως δυστυχώς δεν το είχα καταφέρει.  Το Σάββατο το βράδυ λοιπόν, το είδα..!

Twenty years. Two people.

 Αφού περνούν την βραδιά της αποφοίτησης τους μαζί, ο Ντέξτερ και η Έμμα εμφανίζονται κάθε χρόνο στις 15 Ιουλίου για να δούμε που βρίσκονται οι ζωές τους. Αυτή η ημέρα άλλες χρονιές τους βρίσκει μαζί, άλλες χώρια.
 Σε σκηνοθεσία Lone Scherfig (''An Education'') και με την Anne Hathaway* να πρωταγωνιστεί- μαζί με τον Jim Sturgess, εγώ προσωπικά δεν θέλω τίποτα άλλο. Από τα πρώτα λεπτά πέρασε στις αγαπημένες μου και την προτείνω ανεπιφύλακτα..!
 Μοναδική, υπέροχη...

 * Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το πόσο πολύ την αγαπώ...

Φύγε 'συ, έλα εσύ...

 Ο Ιανουάριος* έφυγε. Αποτελεί πλέον παρελθόν. Ήταν σαφέστατα καλύτερος απ' ότι περίμενα. Και πάλι όμως δεν κατάφερα να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα, όπως το να μπω σε ένα πρόγραμμα. Να τα βάλω όλα- ή τουλάχιστον τα περισσότερα- σε τάξη. Τέλος πάντων...
 Πριν λίγα λεπτά μπήκε η 6η μέρα του Φλεβάρη. Ο δεύτερος μήνας του 2012 μετράει σχεδόν μια εβδομάδα! Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με την αλλαγή του μήνα γιατί- όπως και κάθε άλλη φορά- βλέπω την αλλαγή αυτή ως ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ελπίζω αυτήν την φορά να τα καταφέρω. Γιατί πραγματικά το χρειάζομαι..!
 Μέχρι τώρα πάντως όλα καλά!

*Δεν ήταν ο μήνας μου αλλά θα είναι η χρονιά μου!! Το πήρα απόφαση!

What the F**k?

 Νομίζω πως ο τίτλος αυτού του post τα λέει όλα.

 Στην ανάρτηση ''Tomorrow...'' αναφέρθηκα σε ένα γεγονός που περίμενα καιρό τώρα. Ομολογουμένως για ακόμη μια φορά έγραψα πολύ γενικόλογα, με μεγάλη ασάφεια και ήρθε η ώρα να ζητήσω συγνώμη. 

 Συγνώμη..! Αυτό θα αλλάξει. Από τώρα μάλιστα! 

 Λοιπόν..... βρίσκομαι σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Περνάω την φάση ''Jesus! Οι Πανελλαδικές έρχονται! - τι θα κάνω, τι θα κάνωω!!''.

 Η μέρα που περίμενα πως και πως ήταν η χθεσινή. Χθες, λοιπόν, παρακολούθησα μια 9ωρη παρουσίαση σχολών (και των επιμέρους τμημάτων τους) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ήλπιζα πως μετά από αυτήν θα έχει απαντηθεί το ερώτημα ''Που θέλω να περάσω;'' Για κακή μου τύχη όμως, το ερώτημα αυτό όχι μόνο δεν απαντήθηκε, αλλά απεναντίας φούντωσε!!! 

 Ποτέ δεν ήξερα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Ούτε καν από παιδί δεν είχα ένα σχέδιο για το μέλλον μου (του στυλ 'αστροναύτης' κ.λπ). Έτσι, στην αρχή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μάλλον ιδιαίτερα επηρεασμένος από το οικογενειακό μου περιβάλλον, είχα στραφεί προς τις παιδαγωγικές σχολές. Τα τελευταία χρόνια όμως αυτές μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. 

 Δεν είναι τόσο απλό. Θέλω να είμαι σίγουρος. Έτσι έκανα στον εαυτό μου την γνωστή ερώτηση: ''Τί μου αρέσει;'' 

Η απάντηση ήρθε αστραπιαία στο μυαλό μου (- μάλλον, την ήξερα πολύ πριν αναρωτηθώ...) : κινηματογράφος. Ταινίες. Σειρές. Όλα. Έτσι στράφηκα προς αυτήν την κατεύθυνση. 

 Ε.. μια μικρή αντίδραση από το σπίτι (βλέπε μπαμπά μεριά -κλασσικά...), με έκανε να αρχίσω να το σκέφτομαι πάνω που το είχα -σχεδόν- αποφασίσει. Έτσι στήριξα όλες μου τις ελπίδες στην χθεσινή μέρα. Πίστεψα ότι με την παρουσίαση των σχολών του ΑΠΘ θα αποφάσιζα επιτέλους. Ότι μετά από αυτήν θα ξέρω τι θέλω και ότι θα το ακολουθήσω πάση θυσία! Πόσο λάθος!! 

 Αυτήν την στιγμή τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από πριν. Σχολές που μου άρεσαν τώρα απορρίφθηκαν ή μπήκαν πολύυυ πίσω στην λίστα μου. Με άλλες πάλι έγινε το αντίθετο. Κάποιες άλλες ξεπήδησαν απ' το πουθενά και ήδη τις βλέπω πολύ θετικά... ΜΕΓΑΛΟ μπέρδεμα. Πραγματικό αδιέξοδο...

  Ξέρω πως ο κλάδος που με ενδιαφέρει (Καλών Τεχνών) θα φέρει τσουνάμι αντιδράσεων.

  Τι πρέπει να κάνω τελικά; Να ακολουθήσω τα όνειρα μου; Να τα κυνηγήσω ή να συμβιβαστώ με κάτι... άλλο; Τι είναι σωστό και τι λάθος; Να επιλέξω να είμαι χαρούμενος ή κάτι.. πιθανότατα πολύ διαφορετικό; Θα βγάλω μια άκρη έγκαιρα;

- One day Alice came to a fork in the road and saw a Cheshire cat in a tree. ''Which road do I take?'' she asked. ''Where do you want to go?'' was his response. ''I don't know'' Alice answered. ''Then,'' said the cat, ''it doesn't matter.'' - Lewis Carroll, ''Alice in Wonderland''.

Tomorrow...

 Περιμένω την αυριανή μέρα εδώ και πολύυυ καιρό. Πραγματικά πολύ καιρό και ούτε που κατάλαβα πότε έφτασε...
 Έχω στηρίξει πάρα πολλά σε αυτήν την ημέρα... και δεν θέλω να απογοητευτώ από αυτήν. Αύριο πιθανότατα θα πάρω κάποιες αποφάσεις που θα καθορίσουν όλη την υπόλοιπη ζωή μου και από την μια χαίρομαι γι' αυτό, όμως από την άλλη αγχώνομαι υπερβολικά..!
 Τι κι αν το αύριο κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα; Τι κι αν μπερδέψει την κατάσταση ακόμα πιο πολύ; Κι αν τελικά αντί να βγάλω μια άκρη, χαθώ ακόμη περισσότερο σ'αυτό το κουβάρι σκέψεων, λογικής και συναισθημάτων;
 Το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν είναι να είμαι ήρεμος -εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις- και να ελπίζω για το καλύτερο. Μακάρι όλα να πάνε κατ' ευχήν!

* Όμως, αύριο θα γίνει και κάτι άλλο που περιμένω πως και πως τους τελευταίους μήνες!! Ανακοινώνονται οι υποψηφιότητες των Oscar! 

 Πολύς ενθουσιασμός!!

Growing Up...

 Δεν θέλω να μεγαλώσω. Δεν θέλω. Δεν θέλω να ωριμάσω. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Θέλω να μείνω παιδί για λίιιγο ακόμη μόνο. Δεν θέλω να έχω τόοοσες ευθύνες. Δεν θέλω να περιμένουν τόοοσα πολλά από εμένα. Δεν θέλω κανένα βάρος στις πλάτες μου για την ώρα. Θέλω να ζήσω για λίγο ακόμη σαν παιδί.

Όπως ακριβώς και ο Peter Pan...

Όμως πρέπει. Και θα το κάνω! (;)

''It takes courage to grow up and become who you really are''. E.E.Cummings

''★★★★★''

  Η ''Σιδηρά Κυρία'' ήταν καταπληκτική. 

 Για ακόμη μια φορά μαγευτική και άψογη, η Meryl Streep είναι η καλύτερη ηθοποιός όλων των εποχών. 

 Την λατρεύω.

Happy Birthday

Χρόνια σου πολλά, καλά κι ευτυχισμένα.

 Εύχομαι να ήταν όλα καλύτερα. 

Man on a Ledge

 Προς το παρόν η νέα χρονιά είναι ήσυχη. Ίσως έτσι πρέπει να είναι.

 Μέχρι τώρα είναι μια καλή αρχή και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να την γρουσουζέψω. 

 Όμως η φετινή χρονιά ίσως αποδειχτεί η σημαντικότερη της μέχρι τώρα ζωής μου. Αυτή την χρονιά καλούμαι να πάρω αποφάσεις που πιθανότατα θα καθορίσουν την ζωή μου και πραγματικά τρομοκρατούμαι σ'αυτήν την σκέψη. 

 Στον δρόμο μου εμφανίζονται κυρίως δύο μονοπάτια. Και είναι τόσο διαφορετικά! Το ένα είναι πιο σταθερό, πιο σίγουρο ίσως. Μπορεί και βαρετό. Το άλλο... είναι ποθητό, μαγικό, ονειρικό και απόλυτα αβέβαιο.  

 Στο παρελθόν αναφέρθηκα στα όνειρα και τις προσωπικές μου φιλοδοξίες και στο πόσο πολύ αυτές με τρομάζουν με έναν πολύ, πολύ, πολύυυυ γενικό τρόπο. 

 Τώρα, λοιπόν, έρχεται η ώρα να επιλέξω. Να ακολουθήσω έναν βαρετό, βαρετό δρόμο ή τα όνειρα μου. Μέχρι τώρα έκανα πολλά πράγματα που βαριόμουν. Και μου λένε να βαριέμαι, να ξαναβαριέμαι και τελικά να βαριέμαι και πάλι, αυτήν την φορά για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

 Η επιλογή μου, λοιπόν, είναι να κάνω κάτι βαρετό ή να κάνω αυτό που θέλω. Να ακολουθήσω τα όνειρα μου και να διασκεδάσω.

* "If your dreams don't scare you, they 're not big enough." -  Katie Rodgers, PAPERFASHION.

  

Hello 2012!

 Το 2011 αποτελεί επισήμως παρελθόν. Ανήκει στην ιστορία.

 Προσωπικά δεν μπορώ να κάνω συνολικό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, αφού θεωρώ πως για 'μένα το '11 και το '12 είναι στενά συνδεδεμένα. Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως σε γενικές γραμμές ήταν... λοιπόν.. δεν έχω λόγια..! Πάντως χαίρομαι αρκετά που έφυγε. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. 

 Ήταν μια χρονιά περίεργη. Στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν άσχημη χρονιά. Έχασα από κοντά μου έναν άνθρωπο για τον οποίο νοιαζόμουν πολύ, κινδύνεψα να χάσω άλλον ένα και μέχρι και στην αλλαγή του χρόνου ένιωθα μόνος.

 Όμως, θα θυμάμαι αυτήν την χρονιά για άλλους λόγους. Γιατί θέλω να πιστεύω πως αυτή την χρονιά ωρίμασα, σκέφτηκα, έγινα έστω και λίγο -ή τουλάχιστον προσπάθησα να γίνω- καλύτερος άνθρωπος. Ευχαριστώ λοιπόν 2011. Δεν θα σε θυμάμαι με κακία. :)

 Όσο για την νέα χρονιά, που δεν μπήκε με τον καλύτερο τρόπο, εύχομαι σε όλους τα καλύτερα. Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου το '12 να είναι η πιο μαγική χρονιά όλων μας. Εύχομαι να πετύχουμε τους στόχους μας, να πραγματοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα όνειρα μας, αλλά  και να κάνουμε περισσότερα. Εύχομαι να ερωτευθούμε και να γελάσουμε με την ψυχή μας. Ας κάνουμε αυτή την χρονιά αξέχαστη!

 Καλή χρονιά!