The New Hatter

Το τελευταίο τρίμηνο υπήρξε.. ενδιαφέρον. Αν και όλα στην ζωή μου έχουν αλλάξει ριζικά, όλα παραμένουν ίδια. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή. 

  Στις 30 Σεπτεμβρίου έφυγα απ' την πόλη μου κι εγκαταστάθηκα οριστικά στα όμορφα Ιωάννινα. Με βάση τα μόρια και το μηχανογραφικό μου, ήξερα απ' την πρώτη στιγμή ότι θα βρεθώ εκτός Θεσσαλονίκης. Θα υπέθετε κανείς, λοιπόν, ότι ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Σύμφωνα όμως με το πάνσοφο ρητό, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Στην δική μου περίπτωση πάντως, πρέπει να ξεκαρδίστηκε. Πάνω που είχα ετοιμαστεί για όλα - παρά την μπόλικη συναισθηματική πίεση - ξετυλίχθηκε μια σειρά απρόσμενων, ατυχών γεγονότων, η οποία με έβγαλε εντελώς εκτός προγράμματος. Το αποτέλεσμα; Να μην θέλω να φύγω, να έχω πεισμώσει και να παίρνω τα πάντα στραβά. Η μόνη σκέψη που στροβιλίζονταν στο μυαλό μου ήταν πως πηγαίνοντας σε μια μικρότερη πόλη, πάω την ζωή μου ένα βήμα πίσω... Έτσι λοιπόν, η μετακόμιση μου, δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη.

 Όμως προσαρμόστηκα γρήγορα - ίσως γρηγορότερα απ' ό,τι περίμενα - αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο, καθώς μετράω εδώ μόλις 2 μήνες και κάτι... Εννοείται πως η Θεσσαλονίκη μου λείπει, γι' αυτό κι έχω γυρίσει ήδη δύο φορές. Όμως εδώ ζω πλέον, εδώ έχω κάτι να κάνω, ένα σκοπό, ένα στόχο. Έχω συνηθίσει και μου αρέσει. 

 Συνεπώς, αν και άλλαξε εξ ολοκλήρου η καθημερινότητα μου, η ζωή μου, όλα είναι πια... συνηθισμένα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει.  

 Εκτός από το σκηνικό όμως άλλαξαν και τα πρόσωπα. 

Οικογενειακώς θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε σκορπιστεί στις τέσσερις μεριές του ορίζοντα. Αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος. Βέβαια προς το παρόν βλεπόμαστε πολύ τακτικά, κάτι που όπως είναι φυσικό και αναπόφευκτο εξαιτίας των αποστάσεων, αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. 

 Κάτι που δεν περίμενα με τίποτα, ήταν αυτό που έγινε με τους φίλους μου. Ενώ όλοι ήμασταν πεπεισμένοι ότι φεύγοντας, θα απομακρυνόμασταν, έγινε το εντελώς αντίθετο. Εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία στο έπακρο, με κάποιους έχουμε έρθει πολύ πιο κοντά. Για την ακρίβεια, μιλάμε πολύ περισσότερο απ' ότι όταν ήμουν στην Θεσσαλονίκη και με κάποιους μιλάω περισσότερο απ' ότι οι ίδιοι μεταξύ τους... Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, απλά το απολαμβάνω! 

 Όσον αφορά τα παιδιά που έχω γνωρίσει εδώ είναι στην πλειοψηφία τους πολύ καλά. Δυστυχώς όμως, τα άτομα που ταιριάζω πάρα, πάρα πολύ και κολλήσαμε αμέσως, είναι από άλλο τμήμα κι έτσι δεν έχουμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε όσο θα θέλαμε... Στο τμήμα μου από την άλλη, ενώ αρχικά η παρέα ήταν πολύ επιφανειακή, τις τελευταίες μέρες έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου! Αρχίζουμε σιγά σιγά να δένουμε, αν και όπως είναι φυσικό.. δεν ταιριάζουν όλοι με όλους! Ελπίζω πάντως σε μια καλή εξέλιξη... 

 Σε γενικές γραμμές πάντως, παρατήρησα πως τα παιδιά εδώ είναι αρκετά κλειστά (και σκέψου - αυτό το λέω εγώ!). Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι πολλές παρέες σχηματίστηκαν από νωρίς και δεν διεύρυναν εύκολα τον κύκλο τους. Εγώ μια φορά, λύθηκα εξ αρχής, και ώρα μου ήταν! Από την πρώτη μέρα μιλούσα σε όλους, ακόμη και με τις πιο χαζές αφορμές. Αφού δεν με αναγνωρίζω, όπως και όλοι όσοι με ξέρουν από παλιά.. Υποθέτω, λοιπόν, ότι αυτό είναι καλό. 

Συνοψίζοντας με μια απλή πρόταση.. ένας νέος Τρελοκάπελας γεννήθηκε. 

Καλό απόγευμα!
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!