The Perfect Happy Ending...

 Για αυτό το post θα χρειαστώ λίγη βοήθεια...

 "Ίσως το ευτυχισμένο τέλος να μην συμπεριλαμβάνει ένα "υπέροχο" τέλος. Ίσως να είναι απλά... εσύ. Μόνος σου. Να μαζεύεις τα κομμάτια σου και να αρχίζεις από την αρχή. Να κρατάς τον εαυτό σου ελεύθερο για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Ίσως το ευτυχισμένο τέλος να σημαίνει ότι... προχωράς μπροστά. Ίσως το ευτυχισμένο τέλος να είναι αυτό. Παρά τις ραγισμένες καρδιές, παρά τον πόνο δεν πρέπει ποτέ, ποτέ να εγκαταλείψεις την ελπίδα".  

-He's Just Not That Into You (2009)

"Happy endings were never handed out. You had to fight for them, earn them with bruised hearts and sacrifices." - Unknown

Follow Your Dreams (?)

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.

 Όλοι μας έχουμε όνειρα. Άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα, άλλοι τεράστια..!

 Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα. Το θέμα είναι κατά πόσο τα όνειρα μας είναι πραγματοποιήσιμα ή ακατόρθωτα, άπιαστα και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε γι' αυτά. Να τα πιστέψουμε και να αγωνιστούμε για να τα πετύχουμε. 

 Όμως ισχύει το ότι είμαστε ικανοί να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας εάν πιστέψουμε σ'αυτά;

 Αξίζει να πιστέψουμε σ'αυτά; Αξίζει να προσπαθήσουμε;

 Κι αν παρά την προσπάθεια μας στο τέλος δεν τα καταφέρουμε; Τότε δεν θα πληγωθούμε χειρότερα απ' ότι τώρα που απλά αδρανούμε; Είναι τόσο σημαντικό να ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε αλλά δεν τα καταφέραμε; Το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο;

 Κι αν δεν ξέρεις πώς να παλέψεις για τα όνειρα σου; Τότε τι γίνεται;

 Δεν ξέρω ακόμη αν είναι καλό ή κακό, αλλά έχω όνειρα τεραστίων διαστάσεων.  Όνειρα τα οποία πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Δεν ξέρω πως να παλέψω για να τα πετύχω κι αυτό είναι το χειρότερο. 

 Μάλλον.. το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω. 

 Δεν πιστεύω σε 'μένα κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Αλλά πώς;

''The first step before anybody else in the world believes it is that YOU believe it'' - Will Smith.

Seems Like Christmas

 Τώρα το καταλαβαίνω για τα καλά.

 Χριστούγεννα στον δρόμο, Χριστούγεννα στο σπίτι, Χριστούγεννα παντού. Ο ερχομός τους μαρτυρείται όπου κι αν βρίσκεσαι..! Δεν έχουν απομείνει παρά δύο εβδομάδες μόνο... 

 Συνήθως δεν με χαροποιούν ιδιαίτερα.. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιο πολύ με μελαγχολούν. 

 Εκτός από τα περσινά. Ναι, πέρσι τα Χριστούγεννα είχαν μια πρωτόγνωρη μαγεία, ήταν όμορφα. Ήταν διαφορετικά. Δεν μου λείπουν όμως. Κοιτώ έναν χρόνο πίσω και βλέπω μια υπέροχη περίοδο, γεμάτη ευτυχία. Είμαι ευγνώμων που την έζησα. Όμως καλώς ή κακώς, ανήκει στο παρελθόν.
 Όσο για τα φετινά Χριστούγεννα, προβλέπονται απρόβλεπτα! Ελπίζω να είναι... διαφορετικά! Να γίνει αυτό το ''κάτι'' που θα τα κάνει μαγικά και αξιομνημόνευτα για όλους...

Dragă Jurnal...

 έκανα ένα τρομερό λάθος.

 Άνοιξα τηλεόραση μετά από πάααρα πολύ καιρό... Είχα ξεχάσει τον λόγο που την έχω κόψει τελείως..  

 Δηλαδή.. αγαπητό μου ημερολόγιο... είμαι παράλογος;; Πέντε λεπτάκια άνοιξε το στοματάκι της η άλλη και ήρθε η συντέλεια... Την έκλεισα αμέσως και δεν θα την ξανανοίξω ποτέ.

 Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι τόοσο παράλογος. Απλά δεν αντέχω άλλη καταστροφολογία και μιζέρια.. Επηρεάζουν τις σκέψεις μου και τον ψυχισμό μου. Σκοτώνουν τα όνειρα μου... 

 Δεν θα σε αφήσω να με ξανακάνεις χάλια ποτέ -.- Βλαμμένη.

Hello December

 Έεεφτασε και ο Δεκέμβρης.

 Σιγά σιγά, λοιπόν, μας εγκαταλείπει ακόμη ένα έτος. Ας ελπίσουμε ο τελευταίος μήνας για το 2011 να είναι ο καλύτερος απ' όλους όσους πέρασαν μέχρι τώρα. Κι αν δεν είναι.. τουλάχιστον ας φροντίσουμε εμείς να γίνει.

 Καλό μήνα! :) 

A Series of Unfortunate Events II

 *Η Κακή Συνέχεια* 

Έχω αρχίσει να πιστεύω πως κάτι τρέχει με 'μένα. Δεν εξηγείται αλλιώς.. Κάποιος με έχει καταραστεί.. ή.. δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω..
 Είναι άδικο να μην σου δίνονται ευκαιρίες. Ειδικά όταν τις χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ άλλοτε.. Είναι άδικο να έχεις όρεξη για σκληρή δουλειά και όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσεις για το καλύτερο και να μην το εκτιμά κανένας, ιδιαίτερα η ζωή.

Ως πότε όμως περιμένεις; Ως πότε κάνεις υπομονή; 

Chest of Memories

 Όχι ακριβώς ''σεντούκι'' αλλά κάτι παρόμοιο. Για τέσσερα περίπου χρόνια.. μια ξεχασμένη φωτογραφική μηχανή και -το βασικότερο- το φιλμ της..  Αποφάσισα λοιπόν να το εμφανίσω...

 Δεν νομίζω πως μπορώ να περιγράψω τα ακριβή συναισθήματα μου. Χαρά, θλίψη, μα θαρρώ νοσταλγικότητα κυρίως.    

  Πρόσωπα, καταστάσεις, φιλίες, συναισθήματα. 

 Μια διαφορετική πραγματικότητα, χαμένη. 

  

 Αυτές οι φωτογραφίες περιέχουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Το οποίο όμως, καλώς ή κακώς, ανήκει στο παρελθόν. 

 Όμως αν και πρόκειται για στιγμές περασμένες, είμαι πραγματικά ευγνώμων που τις έζησα. 

 Θα τις θυμάμαι για πάντα. Θα τις αγαπώ. 

Kallis Päevik...

 Καινούργιος μήνας. Καινούργια εβδομάδα. Καινούργια μέρα. Και ξανά καινούργια εβδομάδα. Και ξανά καινούργια μέρα.

 Καινούργια αρχή μήπως; Ε; Νοέμβρη;;   

Μπήκε καινούργιος μήνας.. Ο προτελευταίος της χρονιάς, της οποίας όσο πλησιάζει το τέλος νιώθω όλο και πιο περίεργα... Οι μέρες περνούν, οι μήνες περνούν κι ακόμη νιώθω μια ενοχλητική στασιμότητα. Δεν υπάρχει καμία αλλαγή. Μόνο σκόρπιες, στιγμιαίες ελπίδες.  

 Από την πλευρά μου υπήρξε η καλύτερη διάθεση για μια καινούργια αρχή, μαζί με την αρχή του μήνα, την αρχή της εβδομάδας, την αρχή της ημέρας. Για ακόμη μια φορά όμως, ένα σύνολο καταστάσεων ανέτρεψε τις προθέσεις μου. Ίσως δεν είναι γραφτό μου να το καταφέρω...

 Όμως το σημαντικό είναι πως δεν θα τα παρατήσω. Δεν θα σταματήσω εδώ. Δεν θα αφήσω κι άλλο πολύτιμο χρόνο να φύγει. 

 Η προσπάθεια δεν τελειώνει -και πάλι- εδώ. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Γιατί ξέρω πως του αξίζει.

*FRIENDS*

 Όλοι έχουμε φίλους. 

 Κάποιοι μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο μας συνέβη ποτέ και κάποιοι άλλοι μπορεί να μας απογοητεύσουν στην πορεία. Κάποιοι είναι πολύ κοντά μας, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Με κάποιους μας συνδέουν μοναδικές στιγμές και συναισθήματα ενώ με κάποιους άλλους όχι. Δεν ταιριάζουμε απόλυτα με όλους. Ο καθένας είναι μοναδικός με τον τρόπο του. Αυτή είναι η μαγεία στην σχέση μας.

 Πάντα υπάρχουν γκρίνιες, τσακωμοί. Όμως είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο της ύπαρξης μας και προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτούς. 

 Μόνο ένα είναι σίγουρο: εάν δεν είχα αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου, πιθανότατα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα. Και γι' αυτό τους ευχαριστώ. Όλους.

Σας αγαπώ πάρα πολύ...

<3

Alice and the Madness

 Ναι, μπορώ να καταλάβω το ότι ''κάθε αρχή και δύσκολη''. Όμως για μια και μοναδική φορά, γιατί δεν μπορούν όλα να πάρουν ομαλή τροπή; Γιατί πρέπει τα πάντα να γίνονται δύσκολα, επίπονα;

 Δηλαδή.. ζητάς πολλά όταν για μια μόνο φορά, το μόνο που θέλεις είναι τα πράγματα να λυθούν με τον εύκολο τρόπο; 

 Προσπαθείς, προσπαθείς και προσπαθείς για το καλύτερο και στο τέλος.. τίποτα. Απλά τίποτα. Είναι τρελό. Πραγματικά τρελό.. και.. σκληρό. 

 (Ή μήπως απλά δεν προσπαθείς αρκετά;)

* ''Πόση τρέλα κουβαλάει και προσφέρει απλόχερα η ζωή''.

Glee

 Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με το συγκεκριμένο PostSecret. 

 Το αγαπώ. 

 Glee σ'αγαπώ! <3

Дорогой дневник ...

  η απόσταση είναι περίεργο πράγμα.

 Κάποιοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά. Κι άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμη κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες πραγματικά ή νοητά χιλιόμετρα.

 Από την αρχή του χρόνου οι άνθρωποι χωρίζονται από αποστάσεις και προσπαθούν να τις καλύψουν με ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα ταξίδι.
 Η διαδρομή δεν είναι πάντα ευχάριστη. Αλλά συνήθως, αξίζει(;) τον κόπο...

PostSecret

 Έχει περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την σελίδα του PostSecret. Από τότε κάθε Κυριακή είναι διαφορετική για 'μένα. Κάθε Κυριακή είναι γεμάτη. Γεμάτη από σκέψεις, συναισθήματα, μυστικά.

 Πρόκειται για μια ιστοσελίδα που ξεκίνησε από ένα απλό blog, στην οποία κάθε άνθρωπος, από κάθε γωνιά του πλανήτη μπορεί να στείλει μια φωτογραφία, ένα κολάζ ή ένα απλό σημείωμα γράφοντας το πιο βαθύ μυστικό του. Την μεγαλύτερη επιθυμία του. Τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του. 

 Φίλος, συγγενής. Έρωτας. Δεν παίζει ρόλο. 

 Κάποιοι πληγώθηκαν. Κάποιοι πλήγωσαν και ζητούν συγνώμη. ''Κάποιοι, οι πιο γενναίοι, συγχωρούν -την εγκατάλειψη, τον βιασμό, την απιστία.'' Κάποιοι αγάπησαν και κάποιοι αγαπήθηκαν. Κάποιοι άλλοι θρηνούν για τις ευκαιρίες ή τους ανθρώπους που έχασαν ή ''για τα άτομα που ήταν από την αρχή καμένα χαρτιά''. 

 Φαίνεται παράξενο και αστείο μα σε κάθε μια από τις ιστορίες που λέει η εκάστοτε κάρτα βλέπω κι από ένα κομμάτι της ζωής μου.

 Πάντως νιώθω όμορφα. 

 Νιώθω καλά που ξέρω πως κάποιος άνθρωπος -ακόμη κι απ' την άλλη άκρη του πλανήτη- είναι ευτυχισμένος ή μόνος όπως εγώ, όταν διαβάζω την κάρτα του. Γιατί στην πραγματικότητα κανένας απ'τους δυο μας δεν είναι μόνος εκείνη την στιγμή... 

 Τις Κυριακές, δεν είμαι μόνος.

Rakas Päiväkirja ...

 σκεφτόμουν...
 Πριν από λίγες μέρες, παρομοίωσα την ζωή με ένα παιχνίδι. Και παρουσίασα τον εαυτό μου όχι ως παίκτη αλλά ως πιόνι. Κι αν λοιπόν ήμουν τελείως, μα τελείως λάθος;
 Αυτή είναι η ζωή - αυτό είναι το παιχνίδι. Ένα κουμπί Restart θα βοηθούσε πολύ τα πράγματα αφού θα μπορούσες να διορθώσεις όλες τις λάθος κινήσεις σου και να βρεθείς νικητής με όλα τα σπιτάκια του ταμπλό δικά σου.. Τέτοιο κουμπί όμως δεν υπάρχει.. Συνεπώς πρέπει να τελειώνουμε την κάθε παρτίδα και να υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων μας (-πολλές φορές μάλιστα χωρίς να περάσουμε απ' την αφετηρία)...
 Σκοπός του παιχνιδιού όμως είναι να περάσουμε καλά. Άσχετα από το αν παίζουμε επειδή το θέλουμε ή όχι. Ίσως λοιπόν γι' αυτό να βρισκόμαστε σ' αυτή τη γη. Για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ή τουλάχιστον να.. προσπαθούμε να είμαστε. Ποιό το όφελος αν απλά.. υπάρχουμε; Αν απλά μετακινούμαστε γύρω γύρω περιμένοντας να χάσουμε;
 Κάθε τέλος είναι οριστικό. Όμως και κάθε αρχή, καινούργια. Για κάθε παρτίδα που τελειώνει, αρχίζει μια νέα που πρέπει να κερδιθεί.
 Γιατί πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι... 

Kedves Napló...

 πόσο πληγωμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος; Πόσο λυπημένος;

 Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου αλλά.. κανένας δίπλα μου. Όχι πραγματικά τουλάχιστον.   Άνθρωποι. Έρχονται, φεύγουν. Μένουν ποτέ; Μένει ποτέ κανείς δίπλα σου; Πραγματικά δίπλα σου; Έρχεται όντως κάποια στιγμή που νιώθεις γεμάτος απ' όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που μια ζωή ακούς απ' τους γύρω σου; Γιατί δεν μπορώ να περιμένω άλλο να έρθει. Την χρειάζομαι τώρα. 

 Κουράστηκα. Με κούρασαν οι άνθρωποι. Με κούρασε... η ζωή. Αναρωτιέμαι πια... είναι υγιές; Να νιώθει κανείς έτσι;


*Θα είναι για πάντα έτσι; Έτσι;  

A Series of Unfortunate Events

 Εκτός από αγαπημένη σειρά βιβλίων, από φέτος και επισήμως, αποτελεί κομμάτι της ζωής μου. Ναι είναι γεγονός. Και άργησα να το καταλάβω.. Έπρεπε να το έχω καταλάβει χρόονια πριν.
 *Η Κακή Αρχή*
 Ξεκίνησα την χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχα αρκετό κέφι, χαρά και περίμενα πως και πώς να αρχίσει. Από την μεριά μου ήταν όλα καλά.. Όμως τελικά κάτι δεν με θέλει! Δεν εξηγείται αλλιώς.. Πάντα κάτι πήγαινε στραβά αλλά φέτος..!!
 Λένε ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.. Στην περίπτωση μου όμως όλο το σύμπαν συνωμότησε για να με μουτζώσει ταυτόχρονα... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση!
 Πώς συνεχίζεις λοιπόν όταν τίποτα δεν σε θέλει..; Όταν προσπαθείς να αρχίσεις απ' την αρχή και οι άνθρωποι ή η μοίρα, η ζωή δεν σ' αφήνει, πώς ξαναβάζεις την ζωή σου σε μια σειρά;;;

Ágæti Dagbók...

για ακόμη μια φορά βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. 
 Ξανά και ξανά, η ζωή μου κάνει κύκλους. Καμία αλλαγή. Στασιμότητα. Όσο κι αν το προσπαθώ, βρίσκομαι πάλι πίσω. Ακολουθώ ένα συγκεκριμένο μοτίβο απ' το οποίο δεν μπορώ να ξεφύγω. Ένα βήμα μπρος, δυο πίσω... Δυστυχώς, απ' ότι καταλαβαίνω αυτή είναι η ζωή. Σε ταλαιπωρεί. Σε κάνει ό,τι εκείνη θέλει.
 Δεν νιώθω σαν παίκτης ενός παιχνιδιού πλέον, αλλά σαν πιόνι. Δεν έχω βούληση. Δεν μπορώ να παίξω, να ακολουθήσω μια τακτική. Είμαι ένα πιόνι που απλά κινείται. Κάνω βόλτες γύρω γύρω. Το ζάρι μου δεν λέει να φέρει κάτι της προκοπής, σταματώ συνεχώς στις ίδιες κάρτες και λίγο πριν την αφετηρία μπαίνω και φυλακή..!
 Και έτσι, περιμένω απλά... να χάσω...

親愛的日記...

πέρασαν λίγες μέρες και αρχίζω σιγά σιγά να προσαρμόζομαι με την ιδέα της νέας σεζόν που πλησιάζει! Και συνειδητοποίησα κάτι εκπληκτικό: Επιτέλους ξεκουμπίστηκε! Ναι, ναι.. επιτέλους μας άφησε το βρωμοκαλόκαιρο του '11..! Δεν λέω, υπήρξαν και ωραίες στιγμές αλλά η αναλογία είναι... 1 προς 10... 

 Λοιπόοον.. αν και πέρασαν μόνο λίγες μέρες νιώθω πως έγιναν πολλά, πολλά πράγματα: βγήκα μετά από καιρό με φίλους, είδα ταινίες που είχα στο πρόγραμμα να δω από καιρό, διάβασα, σκέφτηκα (αν και όχο όσο και όπως θα ήθελα αλλά, δεν πειράζει -κάτι είναι κι αυτό)..

 Επίσης αυτή την εβδομάδα συνειδητοποίησα πως μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα πάντα γύρω σου. Να βρεθείς ξαφνικά σε διαφορετικό μέρος, να αλλάξεις εντελώς παραστάσεις. Να αλλάξει ολόκληρος ο συναισθηματικός σου κόσμος. Κι όμως ενώ για ακόμη μια φορά θα περίμενε κανείς οι σκέψεις μου να είναι μεσ' την μαυρίλα.. συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Για πρώτη, πρώτη φορά -ενώ άλλαξαν τα πάντα γύρω μου- είμαι καλά..! 

 Υπάρχει κάτι μαγικό, μια αόρατη εύθυμη αύρα παντού γύρω μου. Και είναι τόοσο περίεργο, και τόοσο.. ωραίο! 
 Κι ένα αγαπημένο άκουσμα για να συμπληρωθεί αυτό το σημερινό εύθυμο...... κάτι μου!!

Querido Diario...

 είναι εντελώς άδικο. Να θέλεις να κάνεις και να δώσεις πράγματα σε κάποιον κι αυτός να μην σε αφήνει. Να είσαι πρόθυμος να ξεκινήσεις απ' την αρχή, να πιστέψεις, να αγαπήσεις..! Να είσαι έτοιμος να τα παίξεις όλα κορώνα γράμματα. Να τα αφήσεις όλα στην τύχη -να διακινδυνεύσεις τα πάντα. Κι απ' την απέναντι πλευρά να μην υπάρχει ανταπόκριση αλλά στασιμότητα, αδράνεια.

 Μέχρι πότε περιμένεις; Μέχρι πότε κάνεις υπομονή; Κι αν υπάρχει χρονικό όριο, αξίζει; 

 Το μόνο που σκέφτομαι, το μόνο που με κρατάει ακόμη έστω και λίγο πίσω είναι ότι θέλω να προχωρήσω γνωρίζοντας πως στο μέλλον θα μπορώ να λέω στον εαυτό μου ''προσπάθησες'' - ''έκανες ό,τι μπορούσες''. Δεν θέλω να φανώ δειλός, όμως ο δρόμος είναι δύσκολος. Και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω...

Liebes Tagebuch...

 εδώ και περίπου έναν χρόνο έχει μπει στην ζωή μου ένα πρόσωπο που με έκανε να δω και να νιώσω τον κόσμο γύρω μου με τελείως διαφορετικό τρόπο. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κρατήσω τις ισορροπίες και να είμαστε καλά. Όμως έχει τόσο ευάλωτο χαρακτήρα... και τελικά.. τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά μεταξύ μας. Νιώθω ότι έδωσα τα πάντα -ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου- και πήγαν στράφι. Τώρα είναι πάλι εδώ. Ακριβώς έξω απ' την καρδιά μου, ζητάει να ξαναμπεί μέσα. 

 Χθες ήταν πολύ όμορφα. ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ήμασταν μαζί και ένιωθα καλά. Πώς βάζεις όμως κάποιον στην ζωή σου όταν φοβάσαι πως θα γίνουν πάλι τα ίδια; Δεν έχω τόσο θάρρος πια για λάθος επιλογές. Ξέρω τι θέλω όμως η ζωή μου βρίσκεται σε ένα σημείο όπου τα λάθη πληρώνονται ακριβά. 

 Εμπιστοσύνη... αξίζει να την ξαναδώσω μ'αυτά τα δεδομένα; Αξίζει να παίξω, να χάσω και να βρεθώ για ακόμη μια φορά στα παλιά;;;

Αγαπητό Ημερολόγιο...

σήμερα είναι διαφορετικά. Υπάρχει αλλαγή. Την διαισθάνομαι, την νιώθω. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Θα δώσω ευκαιρίες σε 'μένα, σε ανθρώπους που πλήγωσα και με πλήγωσαν, στην ζωή. Αρχίζει επιτέλους να ξυπνά μέσα μου η θέληση να ζήσω.
 Είμαι ξύπνιος. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό νιώθω εντελώς και αναμφίβολα ξύπνιος. Για μια φορά δεν μετανιώνω για την μέρα μου πριν καν αυτή ξεκινήσει. Καλωσορίζω την μέρα... επειδή ξέρω ότι όλα θα είναι διαφορετικά. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, νιώθω καλά.  

Caro Diario...

 δεν θα μπορούσα να έχω κάνει μεγαλύτερο λάθος. Συνειδητοποιώ πως προσπαθώ να αρχίσω απ' την αρχή με τον λάθος τρόπο. Μένω στα παλιά ενώ ξέρω πολύ καλά πως πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Να κάνω κάποιες επιλογές που θα καθορίσουν την ζωή μου σε μεγάλο βαθμό από 'δω και πέρα. Νόμιζα πως μπορούσα να χαμογελάσω, να προσποιηθώ ότι όλα θα είναι καλά.  Μα πώς γίνεται να το κάνω αυτό από την στιγμή που μένω προσκολλημένος στο πριν; Πώς προχωράς στο μέλλον όταν σε τραβάει πίσω το παρελθόν;

 Είχα ένα σχέδιο. Ήθελα να αλλάξω το ποιός  είμαι. Να δημιουργήσω μια νέα ζωή, να γίνω κάποιος άλλος, κάποιος χωρίς παρελθόν. Χωρίς τον πόνο. Κάποιος... ζωντανός. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Τα άσχημα μένουν μαζί σου. Σε ακολουθούν. Δεν μπορείς να τους ξεφύγεις -όσο κι αν το θέλεις.

  Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι έτοιμος για τα καλά, έτσι ώστε όταν έρθουν να τα καλοδεχτείς. Γιατί τα χρειάζεσαι. Εγώ τα χρειάζομαι.

Cher Journal...

 για πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο άδειος. Κατακλύζομαι από ένα τεράστιο κενό. Δύο μήνες τώρα τα συναισθήματα μου συγκρούονται. Τα θετικά με τα αρνητικά, τα απλά με τα σύνθετα. Τα λογικά με αυτά της καρδιάς. Διεξάγεται ένας συνεχής πόλεμος με παροδικές ανακωχές. Μια μάχη που εξόντωσε τα πάντα μέσα μου. Δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω τι θέλω και τι πρέπει. Πρέπει να ψάξω αρκετά βαθιά, στα απομεινάρια αυτής της ανώφελης μάχης για να βρω κάτι.. Την παραμικρή ελπίδα, την καλύτερη επιλογή για 'μένα. Μπροστά μου υπάρχουν πολλές κουρτίνες.. Και πρέπει να επιλέξω αυτήν που θα με βοηθήσει να προστατέψω τον εαυτό μου -και όχι αυτήν που κρύβει τον Mr. Ζονκ. Όμως ποιά *|!'^@#*!! είναι;;

Dear Diary...

 σήμερα θα είναι διαφορετικά. Πρέπει να είναι. Θα χαμογελάσω και θα είναι πειστικό. Το χαμόγελο μου θα λέει ''Είμαι καλά, ευχαριστώ''. Θα ξεκινήσω από την αρχή. Ναι, μια νέα αρχή. Είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να αντέξω την χρονιά που έρχεται.

Εισαγωγή

 ''Το Ημερολόγιο του Τρελοκαπελά'' είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια μου να κρατήσω κάποιου είδους ημερολόγιο που δεν θα πέσει στα χέρια της αδίστακτης μάνας μου. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τα γεγονότα του περασμένου μήνα που τώρα ακόμη αρχίζουν να ξεθωριάζουν, ένιωσα έντονα την επιθυμία να μπορώ να μιλήσω, να εκφραστώ. Δεν ξέρω αν θα το κάνω αξιοπρεπώς. Δεν ξέρω καν αν κάνω καλά που το επιχειρώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι σε αυτή τη φάση της ζωής μου πραγματικά το χρειάζομαι.

 Έτσι λοιπόν προέκυψε το blog αυτό. Όσο για την ονομασία; Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan του ''Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων''. Όμως η μικρή μου ξαδερφούλα με παρομοίασε πρόσφατα με τον Τρελοκαπελά. Καταλαβαίνω εύκολα το γιατί..! Πάντα όταν αντιστοιχούσαμε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων με τους εαυτούς μας, εγώ ήμουν ο πιο χαρωπός, ο πιο.. χαζούλης και ο πιο τρελός! Έτσι τώρα.. ήμουν ο Καπελάς. Και όσο το σκέφτομαι, πραγματικά μου ταιριάζει αρκετά. Ζει στην Χώρα των Θαυμάτων (έναν τόπο λίγο-πολύ σαν την Γη) και για να επιβιώσει επιστρατεύει όοοση τρέλα μπορεί να συγκεντρώσει (κάτι που συνηθίζω κι εγώ). Άλλωστε χωρίς χιούμορ και τρέλα δεν γίνεται να προχωρήσεις στην ζωή..! Συνεπώς είμαι ο Τρελοκαπελάς (ή το σούργιελο όπως συνηθίζουν να με φωνάζουν οι κοντινοί μου άνθρωποι)!

 Ελπίζω να μην κουράσω κανέναν με τις βλακείες μου.. Κι αν το κάνω πραγματικάα, μέσα απ' την καρδιά μου.. συγνώμη. :)