Untitled III

Part I - Back Home

 Πίσω στο σπίτι. Οι μέρες των καλοκαιρινών διακοπών ήταν εξαιρετικά βαρετές, αδιάφορες και εν μέρει αποπνικτικές. Υπήρχαν βέβαια δυο, τρία  θετικά στοιχεία στην όλη υπόθεση, όπως η επανένωση μετά από έναν ολόκληρο χρόνο με την γιαγιάκα μου - την καλύτερη σε ολόκληρο τον κόσμο! Και φυσικά ήδη μου λείπει το καθαρό φως, το δροσερό αεράκι, μα κυρίως οι άνθρωποι.. Η επιστροφή, όμως, στην Θεσσαλονίκη υπήρξε εξίσου καταθλιπτική.

Part II - Moving Out...

 Αν και τα πάντα στην πόλη παραμένουν ίδια, κάτι έχει αλλάξει. Όσο έλειπα ξεκίνησε η μετακόμιση της μαμάς μου. Έτσι, βρήκα το -άλλοτε δείγμα υπερκαταναλωτισμού- σπίτι μας μισοάδειο. Ηλεκτρικές συσκευές λείπουν, ορισμένα δωμάτια δεν έχουν καν λάμπες και τα χιλιάδες μπουκαλάκια που κατέκλυζαν το μπάνιο μας έχουν εξαφανιστεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν συμπάθησα αυτό το σπίτι. Όμως εκεί μέσα έχω περάσει 6 χρόνια από την ζωή μου, τα πιο δύσκολα και ίσως πιο σημαντικά, αυτά που θα θυμάμαι για πάντα και δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει η πλειοψηφία των αναμνήσεων από αυτό, είναι ένα σπίτι που τελικά αγάπησα, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και σε λίγες μέρες δεν θα είναι πια το σπίτι μου, δεν θα μπορώ να μπω μέσα. Θα μπορώ μόνο να το χαζεύω απ' τον δρόμο... 

 Part III - Mr. Lonely

 Αν και μου έλειψε η πόλη μου, έχω αρχίσει να νιώθω ότι με πνίγει. Όλοι και όλα απομακρύνονται και δεν ξέρω τι να κάνω. Όλα φαντάζουν πιο σκοτεινά πια κι εγώ δεν έχω κανέναν. Αλήθεια, δεν νιώθω -απλά- έτσι, έτσι είναι. Είμαι μόνος μου. Δεν έχω κανέναν στην πραγματικότητα. Κανέναν που να μπορώ να μιλήσω, να εμπιστευτώ, να αγγίξω. Και γιατί το γράφω εδώ; Ίσως επειδή νιώθω καλύτερα με το να ξέρω ότι κάπου, κάποιος ξέρει για 'μένα, ακόμη κι αν δεν με έχει δει, δεν με έχει ακούσει, δεν με έχει αισθανθεί.

* Σιγά σιγά βγαίνουν και οι βάσεις. Δεν ξέρω πια αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Θα δείξει...