Liebes Tagebuch...

 εδώ και περίπου έναν χρόνο έχει μπει στην ζωή μου ένα πρόσωπο που με έκανε να δω και να νιώσω τον κόσμο γύρω μου με τελείως διαφορετικό τρόπο. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κρατήσω τις ισορροπίες και να είμαστε καλά. Όμως έχει τόσο ευάλωτο χαρακτήρα... και τελικά.. τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά μεταξύ μας. Νιώθω ότι έδωσα τα πάντα -ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου- και πήγαν στράφι. Τώρα είναι πάλι εδώ. Ακριβώς έξω απ' την καρδιά μου, ζητάει να ξαναμπεί μέσα. 

 Χθες ήταν πολύ όμορφα. ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ήμασταν μαζί και ένιωθα καλά. Πώς βάζεις όμως κάποιον στην ζωή σου όταν φοβάσαι πως θα γίνουν πάλι τα ίδια; Δεν έχω τόσο θάρρος πια για λάθος επιλογές. Ξέρω τι θέλω όμως η ζωή μου βρίσκεται σε ένα σημείο όπου τα λάθη πληρώνονται ακριβά. 

 Εμπιστοσύνη... αξίζει να την ξαναδώσω μ'αυτά τα δεδομένα; Αξίζει να παίξω, να χάσω και να βρεθώ για ακόμη μια φορά στα παλιά;;;

Αγαπητό Ημερολόγιο...

σήμερα είναι διαφορετικά. Υπάρχει αλλαγή. Την διαισθάνομαι, την νιώθω. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Θα δώσω ευκαιρίες σε 'μένα, σε ανθρώπους που πλήγωσα και με πλήγωσαν, στην ζωή. Αρχίζει επιτέλους να ξυπνά μέσα μου η θέληση να ζήσω.
 Είμαι ξύπνιος. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό νιώθω εντελώς και αναμφίβολα ξύπνιος. Για μια φορά δεν μετανιώνω για την μέρα μου πριν καν αυτή ξεκινήσει. Καλωσορίζω την μέρα... επειδή ξέρω ότι όλα θα είναι διαφορετικά. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, νιώθω καλά.  

Caro Diario...

 δεν θα μπορούσα να έχω κάνει μεγαλύτερο λάθος. Συνειδητοποιώ πως προσπαθώ να αρχίσω απ' την αρχή με τον λάθος τρόπο. Μένω στα παλιά ενώ ξέρω πολύ καλά πως πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Να κάνω κάποιες επιλογές που θα καθορίσουν την ζωή μου σε μεγάλο βαθμό από 'δω και πέρα. Νόμιζα πως μπορούσα να χαμογελάσω, να προσποιηθώ ότι όλα θα είναι καλά.  Μα πώς γίνεται να το κάνω αυτό από την στιγμή που μένω προσκολλημένος στο πριν; Πώς προχωράς στο μέλλον όταν σε τραβάει πίσω το παρελθόν;

 Είχα ένα σχέδιο. Ήθελα να αλλάξω το ποιός  είμαι. Να δημιουργήσω μια νέα ζωή, να γίνω κάποιος άλλος, κάποιος χωρίς παρελθόν. Χωρίς τον πόνο. Κάποιος... ζωντανός. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Τα άσχημα μένουν μαζί σου. Σε ακολουθούν. Δεν μπορείς να τους ξεφύγεις -όσο κι αν το θέλεις.

  Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι έτοιμος για τα καλά, έτσι ώστε όταν έρθουν να τα καλοδεχτείς. Γιατί τα χρειάζεσαι. Εγώ τα χρειάζομαι.

Cher Journal...

 για πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο άδειος. Κατακλύζομαι από ένα τεράστιο κενό. Δύο μήνες τώρα τα συναισθήματα μου συγκρούονται. Τα θετικά με τα αρνητικά, τα απλά με τα σύνθετα. Τα λογικά με αυτά της καρδιάς. Διεξάγεται ένας συνεχής πόλεμος με παροδικές ανακωχές. Μια μάχη που εξόντωσε τα πάντα μέσα μου. Δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω τι θέλω και τι πρέπει. Πρέπει να ψάξω αρκετά βαθιά, στα απομεινάρια αυτής της ανώφελης μάχης για να βρω κάτι.. Την παραμικρή ελπίδα, την καλύτερη επιλογή για 'μένα. Μπροστά μου υπάρχουν πολλές κουρτίνες.. Και πρέπει να επιλέξω αυτήν που θα με βοηθήσει να προστατέψω τον εαυτό μου -και όχι αυτήν που κρύβει τον Mr. Ζονκ. Όμως ποιά *|!'^@#*!! είναι;;

Dear Diary...

 σήμερα θα είναι διαφορετικά. Πρέπει να είναι. Θα χαμογελάσω και θα είναι πειστικό. Το χαμόγελο μου θα λέει ''Είμαι καλά, ευχαριστώ''. Θα ξεκινήσω από την αρχή. Ναι, μια νέα αρχή. Είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να αντέξω την χρονιά που έρχεται.

Εισαγωγή

 ''Το Ημερολόγιο του Τρελοκαπελά'' είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια μου να κρατήσω κάποιου είδους ημερολόγιο που δεν θα πέσει στα χέρια της αδίστακτης μάνας μου. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τα γεγονότα του περασμένου μήνα που τώρα ακόμη αρχίζουν να ξεθωριάζουν, ένιωσα έντονα την επιθυμία να μπορώ να μιλήσω, να εκφραστώ. Δεν ξέρω αν θα το κάνω αξιοπρεπώς. Δεν ξέρω καν αν κάνω καλά που το επιχειρώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι σε αυτή τη φάση της ζωής μου πραγματικά το χρειάζομαι.

 Έτσι λοιπόν προέκυψε το blog αυτό. Όσο για την ονομασία; Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan του ''Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων''. Όμως η μικρή μου ξαδερφούλα με παρομοίασε πρόσφατα με τον Τρελοκαπελά. Καταλαβαίνω εύκολα το γιατί..! Πάντα όταν αντιστοιχούσαμε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων με τους εαυτούς μας, εγώ ήμουν ο πιο χαρωπός, ο πιο.. χαζούλης και ο πιο τρελός! Έτσι τώρα.. ήμουν ο Καπελάς. Και όσο το σκέφτομαι, πραγματικά μου ταιριάζει αρκετά. Ζει στην Χώρα των Θαυμάτων (έναν τόπο λίγο-πολύ σαν την Γη) και για να επιβιώσει επιστρατεύει όοοση τρέλα μπορεί να συγκεντρώσει (κάτι που συνηθίζω κι εγώ). Άλλωστε χωρίς χιούμορ και τρέλα δεν γίνεται να προχωρήσεις στην ζωή..! Συνεπώς είμαι ο Τρελοκαπελάς (ή το σούργιελο όπως συνηθίζουν να με φωνάζουν οι κοντινοί μου άνθρωποι)!

 Ελπίζω να μην κουράσω κανέναν με τις βλακείες μου.. Κι αν το κάνω πραγματικάα, μέσα απ' την καρδιά μου.. συγνώμη. :)