Over and over again...

(πηγή:http://postsecret.com/)

 Πότε μπήκε το '14, πότε έφτασε σχεδόν στο τέλος του... ούτε που το κατάλαβα. Πότε επιτέλους θα συνηθίσω σ' αυτή την εξωπραγματική ταχύτητα με την οποία περνούν οι χρονιές, τα εξάμηνα, οι εποχές;

 Σκέφτομαι εδώ και πολλή ώρα τι θα μπορούσα να πω για τη φετινή χρονιά, αλλά δυσκολεύομαι. Όπως κάθε άλλο έτος, έτσι κι αυτό είχε τα σκαμπανεβάσματα του. Τις όμορφες στιγμές του, τις άσχημες, τις γεμάτες, τις «λίγες», τις ενδιαφέρουσες, τις αδιάφορες. Το '14 ξεκίνησε χαλαρά, όμορφα υποθέτω. Έμοιαζε με συνέχεια του αξέχαστου, κάπως γλυκού και τρυφερού κλίματος του '13. Εν συνεχεία έφερε αλλαγές. Αλλαγές προσώπων, καταστάσεων, συνηθειών. Και κλείνει κάπως... δύσκολα, θολωτικά. Δε ξέρω πως να το περιγράψω. Δε ξέρω τι ταιριάζει να πω, ποιες λέξεις να αραδιάσω.

 Απολογισμός;

 Δε θέλω να είμαι αχάριστος. Μάλλον είχα περισσότερες όμορφες στιγμές. Και σίγουρα, πολύ δυνατά και ιδιαίτερα συναισθήματα. Χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, τύψεων, αγάπης, μετάνοιας. Φέτος νομίζω είχαμε απ' όλα.  

Pain demands to be felt...

Νομίζω πως φοβάμαι.
Τόσο πολύ ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου
και δεν έχω τη δύναμη γι' αυτό.
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος που αντιμετωπίζει το αναπόφευκτο,
θα έλεγε κανείς.
Ένας απλός άνθρωπος με μια ακόμη, απλή, συνηθισμένη,
ανθρώπινη εμπειρία.
Μα, αλήθεια, το πιο δύσκολο είναι άλλο.
Είναι που κανείς δε θα μπορούσε να βοηθήσει.
Πρέπει να το περάσω μόνος μου.
Και ο μόνος τρόπος για να τ' αφήσω πίσω,
είναι να περάσω μέσα απ' αυτό.
Γι' αυτό θα νιώσω το φόβο,
θα νιώσω τον πόνο.
Θα τ' αφήσω να μπουν ολοκληρωτικά μέσα.
Και μετά θα τα ξεχάσω μια για πάντα.  

Dear Diary...

 Μέρες σαν και τη σημερινή συνειδητοποιώ το πόσο πολύ μου λείπει το σπίτι μου. Η πόλη όπου μεγάλωσα και τα τελευταία 2 χρόνια έχω αποχωριστεί.

 Πέρα από τους καλούς φίλους, τα αγαπημένα μου πρόσωπα δηλαδή, δε μου λείπει τίποτε συγκεκριμένο... Μόνο η αίσθηση του ότι είμαι εδώ.

 Απλά είμαι εδώ, είμαι σπίτι.