Rakas Päiväkirja ...

 σκεφτόμουν...
 Πριν από λίγες μέρες, παρομοίωσα την ζωή με ένα παιχνίδι. Και παρουσίασα τον εαυτό μου όχι ως παίκτη αλλά ως πιόνι. Κι αν λοιπόν ήμουν τελείως, μα τελείως λάθος;
 Αυτή είναι η ζωή - αυτό είναι το παιχνίδι. Ένα κουμπί Restart θα βοηθούσε πολύ τα πράγματα αφού θα μπορούσες να διορθώσεις όλες τις λάθος κινήσεις σου και να βρεθείς νικητής με όλα τα σπιτάκια του ταμπλό δικά σου.. Τέτοιο κουμπί όμως δεν υπάρχει.. Συνεπώς πρέπει να τελειώνουμε την κάθε παρτίδα και να υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων μας (-πολλές φορές μάλιστα χωρίς να περάσουμε απ' την αφετηρία)...
 Σκοπός του παιχνιδιού όμως είναι να περάσουμε καλά. Άσχετα από το αν παίζουμε επειδή το θέλουμε ή όχι. Ίσως λοιπόν γι' αυτό να βρισκόμαστε σ' αυτή τη γη. Για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ή τουλάχιστον να.. προσπαθούμε να είμαστε. Ποιό το όφελος αν απλά.. υπάρχουμε; Αν απλά μετακινούμαστε γύρω γύρω περιμένοντας να χάσουμε;
 Κάθε τέλος είναι οριστικό. Όμως και κάθε αρχή, καινούργια. Για κάθε παρτίδα που τελειώνει, αρχίζει μια νέα που πρέπει να κερδιθεί.
 Γιατί πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι... 

Kedves Napló...

 πόσο πληγωμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος; Πόσο λυπημένος;

 Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου αλλά.. κανένας δίπλα μου. Όχι πραγματικά τουλάχιστον.   Άνθρωποι. Έρχονται, φεύγουν. Μένουν ποτέ; Μένει ποτέ κανείς δίπλα σου; Πραγματικά δίπλα σου; Έρχεται όντως κάποια στιγμή που νιώθεις γεμάτος απ' όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που μια ζωή ακούς απ' τους γύρω σου; Γιατί δεν μπορώ να περιμένω άλλο να έρθει. Την χρειάζομαι τώρα. 

 Κουράστηκα. Με κούρασαν οι άνθρωποι. Με κούρασε... η ζωή. Αναρωτιέμαι πια... είναι υγιές; Να νιώθει κανείς έτσι;


*Θα είναι για πάντα έτσι; Έτσι;  

A Series of Unfortunate Events

 Εκτός από αγαπημένη σειρά βιβλίων, από φέτος και επισήμως, αποτελεί κομμάτι της ζωής μου. Ναι είναι γεγονός. Και άργησα να το καταλάβω.. Έπρεπε να το έχω καταλάβει χρόονια πριν.
 *Η Κακή Αρχή*
 Ξεκίνησα την χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχα αρκετό κέφι, χαρά και περίμενα πως και πώς να αρχίσει. Από την μεριά μου ήταν όλα καλά.. Όμως τελικά κάτι δεν με θέλει! Δεν εξηγείται αλλιώς.. Πάντα κάτι πήγαινε στραβά αλλά φέτος..!!
 Λένε ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.. Στην περίπτωση μου όμως όλο το σύμπαν συνωμότησε για να με μουτζώσει ταυτόχρονα... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση!
 Πώς συνεχίζεις λοιπόν όταν τίποτα δεν σε θέλει..; Όταν προσπαθείς να αρχίσεις απ' την αρχή και οι άνθρωποι ή η μοίρα, η ζωή δεν σ' αφήνει, πώς ξαναβάζεις την ζωή σου σε μια σειρά;;;

Ágæti Dagbók...

για ακόμη μια φορά βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. 
 Ξανά και ξανά, η ζωή μου κάνει κύκλους. Καμία αλλαγή. Στασιμότητα. Όσο κι αν το προσπαθώ, βρίσκομαι πάλι πίσω. Ακολουθώ ένα συγκεκριμένο μοτίβο απ' το οποίο δεν μπορώ να ξεφύγω. Ένα βήμα μπρος, δυο πίσω... Δυστυχώς, απ' ότι καταλαβαίνω αυτή είναι η ζωή. Σε ταλαιπωρεί. Σε κάνει ό,τι εκείνη θέλει.
 Δεν νιώθω σαν παίκτης ενός παιχνιδιού πλέον, αλλά σαν πιόνι. Δεν έχω βούληση. Δεν μπορώ να παίξω, να ακολουθήσω μια τακτική. Είμαι ένα πιόνι που απλά κινείται. Κάνω βόλτες γύρω γύρω. Το ζάρι μου δεν λέει να φέρει κάτι της προκοπής, σταματώ συνεχώς στις ίδιες κάρτες και λίγο πριν την αφετηρία μπαίνω και φυλακή..!
 Και έτσι, περιμένω απλά... να χάσω...

親愛的日記...

πέρασαν λίγες μέρες και αρχίζω σιγά σιγά να προσαρμόζομαι με την ιδέα της νέας σεζόν που πλησιάζει! Και συνειδητοποίησα κάτι εκπληκτικό: Επιτέλους ξεκουμπίστηκε! Ναι, ναι.. επιτέλους μας άφησε το βρωμοκαλόκαιρο του '11..! Δεν λέω, υπήρξαν και ωραίες στιγμές αλλά η αναλογία είναι... 1 προς 10... 

 Λοιπόοον.. αν και πέρασαν μόνο λίγες μέρες νιώθω πως έγιναν πολλά, πολλά πράγματα: βγήκα μετά από καιρό με φίλους, είδα ταινίες που είχα στο πρόγραμμα να δω από καιρό, διάβασα, σκέφτηκα (αν και όχο όσο και όπως θα ήθελα αλλά, δεν πειράζει -κάτι είναι κι αυτό)..

 Επίσης αυτή την εβδομάδα συνειδητοποίησα πως μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα πάντα γύρω σου. Να βρεθείς ξαφνικά σε διαφορετικό μέρος, να αλλάξεις εντελώς παραστάσεις. Να αλλάξει ολόκληρος ο συναισθηματικός σου κόσμος. Κι όμως ενώ για ακόμη μια φορά θα περίμενε κανείς οι σκέψεις μου να είναι μεσ' την μαυρίλα.. συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Για πρώτη, πρώτη φορά -ενώ άλλαξαν τα πάντα γύρω μου- είμαι καλά..! 

 Υπάρχει κάτι μαγικό, μια αόρατη εύθυμη αύρα παντού γύρω μου. Και είναι τόοσο περίεργο, και τόοσο.. ωραίο! 
 Κι ένα αγαπημένο άκουσμα για να συμπληρωθεί αυτό το σημερινό εύθυμο...... κάτι μου!!

Querido Diario...

 είναι εντελώς άδικο. Να θέλεις να κάνεις και να δώσεις πράγματα σε κάποιον κι αυτός να μην σε αφήνει. Να είσαι πρόθυμος να ξεκινήσεις απ' την αρχή, να πιστέψεις, να αγαπήσεις..! Να είσαι έτοιμος να τα παίξεις όλα κορώνα γράμματα. Να τα αφήσεις όλα στην τύχη -να διακινδυνεύσεις τα πάντα. Κι απ' την απέναντι πλευρά να μην υπάρχει ανταπόκριση αλλά στασιμότητα, αδράνεια.

 Μέχρι πότε περιμένεις; Μέχρι πότε κάνεις υπομονή; Κι αν υπάρχει χρονικό όριο, αξίζει; 

 Το μόνο που σκέφτομαι, το μόνο που με κρατάει ακόμη έστω και λίγο πίσω είναι ότι θέλω να προχωρήσω γνωρίζοντας πως στο μέλλον θα μπορώ να λέω στον εαυτό μου ''προσπάθησες'' - ''έκανες ό,τι μπορούσες''. Δεν θέλω να φανώ δειλός, όμως ο δρόμος είναι δύσκολος. Και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω...