Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

A Series of Unfortunate Events II

 *Η Κακή Συνέχεια* 
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως κάτι τρέχει με 'μένα. Δεν εξηγείται αλλιώς.. Κάποιος με έχει καταραστεί.. ή.. δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω..
 Είναι άδικο να μην σου δίνονται ευκαιρίες. Ειδικά όταν τις χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ άλλοτε.. Είναι άδικο να έχεις όρεξη για σκληρή δουλειά και όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσεις για το καλύτερο και να μην το εκτιμά κανένας, ιδιαίτερα η ζωή.

Ως πότε όμως περιμένεις; Ως πότε κάνεις υπομονή; 

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Chest of Memories

 Όχι ακριβώς ''σεντούκι'' αλλά κάτι παρόμοιο. Για τέσσερα περίπου χρόνια.. μια ξεχασμένη φωτογραφική μηχανή και -το βασικότερο- το φιλμ της..  Αποφάσισα λοιπόν να το εμφανίσω...

 Δεν νομίζω πως μπορώ να περιγράψω τα ακριβή συναισθήματα μου. Χαρά, θλίψη, μα θαρρώ νοσταλγικότητα κυρίως.    

  Πρόσωπα, καταστάσεις, φιλίες, συναισθήματα. 
 Μια διαφορετική πραγματικότητα, χαμένη
  
 Αυτές οι φωτογραφίες περιέχουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Το οποίο όμως, καλώς ή κακώς, ανήκει στο παρελθόν

 Όμως αν και πρόκειται για στιγμές περασμένες, είμαι πραγματικά ευγνώμων που τις έζησα. 

 Θα τις θυμάμαι για πάντα. Θα τις αγαπώ. 

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Kallis Päevik...


 Καινούργιος μήνας. Καινούργια εβδομάδα. Καινούργια μέρα. Και ξανά καινούργια εβδομάδα. Και ξανά καινούργια μέρα.
 Καινούργια αρχή μήπως; Ε; Νοέμβρη;;   


Μπήκε καινούργιος μήνας.. Ο προτελευταίος της χρονιάς, της οποίας όσο πλησιάζει το τέλος νιώθω όλο και πιο περίεργα... Οι μέρες περνούν, οι μήνες περνούν κι ακόμη νιώθω μια ενοχλητική στασιμότητα. Δεν υπάρχει καμία αλλαγή. Μόνο σκόρπιες, στιγμιαίες ελπίδες.  
 Από την πλευρά μου υπήρξε η καλύτερη διάθεση για μια καινούργια αρχή, μαζί με την αρχή του μήνα, την αρχή της εβδομάδας, την αρχή της ημέρας. Για ακόμη μια φορά όμως, ένα σύνολο καταστάσεων ανέτρεψε τις προθέσεις μου. Ίσως δεν είναι γραφτό μου να το καταφέρω...
 Όμως το σημαντικό είναι πως δεν θα τα παρατήσω. Δεν θα σταματήσω εδώ. Δεν θα αφήσω κι άλλο πολύτιμο χρόνο να φύγει. 
 Η προσπάθεια δεν τελειώνει -και πάλι- εδώ. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Γιατί ξέρω πως του αξίζει.